PRINCE CHARING (After Seven Years)

 Im on my way to the parlor that day, Bukas parin kami kahit pyesta ni San Isidro, yun nga lang, Wala ng bumayaheng jeep kaya eto, megalakad ang lola nyo. Nagkalat ang mga chararat sa paligid, WELL dapat lang masanay. Minsan, kinukutya at binabastos ng kung sino sino, Saksak heartness pero dedma nalang, May mga tao kasing kung makapang okray kala mo kung sinong magaganda’t gwapo, mga ubod ng CHAKA naman. Ewan ko ba! Bakit Di nalang sila maging Happy para samin. Nakakalimutan yata nila na may HUMAN RIGHTS din kami, kahit aminado akong hindi lahat sa lahi ko eh mukhang tao.

Naglalakad pa rin ako non habang katext ang isang beneficiary ng scholarship program ko. (Humihingi na naman ng pang tuition samantalang kakatapos lang ng prelims nila last week ) nang may tumapik sa balikat ko. Si Tammy!! Sya yon, di ko makakalimutan ang mukha ng babaeng itey! After nyang guluhin ang buhay ko seven years ago!  Ang pa-bidang schoolmate ko nung College! Infairness WAPAK parin ang beauty nya. (Ang bongga ng paying nyang may raffles eh, try ko arborin, type ko rin yung high heels nya)  kundi ko lang alam noon na dead na dead sakin ang babaitang itey siguro nasabunutan at nakaladkad ko na sya sa hallway 7 years ago.

“Prince?” Sabi nya.

Nakakairitang marinig ang binigay na pangalan sakin ni Mudra, pero ayoko naming maging maldita sa kanya.

“Queenie! 3 years ko nang hindi ginagamit yung pangalan na yon. Ayoko na ngang marinig eh.”

Ngumiti sya, kahit parang labag sa loob nya, parang natigilan sya at napahawak nalang sa kanyang shoulder bag habang nakatingin sa malayo. Wis ko  maintindihan sa babaeng itey,

“halika, join ka muna saken, makapag kwentuhan naman tayo.” Yaya ko sa kanya. Mukha naming hindi sya busy, di naman sya magagawi dito kung busy sya.. except, jutay tomi sya. Ayun sumama naman ang bruha.

Habang magkasukob kami sa payong, bumalik sa alala ko yung college days namen. 2^nd year na ko non, sya 1^st year palang. Nagkakilala kami through a mutual friend. Knows ng buong school na becky ako kaya di ko in-expecty na magkakainterest sya sakin. Okay naman sya, kaya lang di talaga kaya ng sikmura ko na .. EEEeeeeEEeeee………. Alam mo na! kaya ayun, Snob nalang. Binibigyan nya pa nga ako ng gift nung birthday ko noon, kulay pink na wrist watch with matching love letter. Sabi nya, Tanggap nya ko, Susuportahan nya ko kung san ako Masaya, na hindi ko naman daw kelangan tumbasan yung pagmamahal nya, Natatawa lang ako noon. Ang SHUNGA kasi nya. Ang alam ko may sinabi pa sya sakin noon na, Di sya umaasa na mamahalin ko din sya pero sana bigyan ko daw sya ng chance. Hay nako! Hahaha, Ewan kung keme keme lang, pero naging dir in komportable yung pakiramdam ko sa kanya noon.

“San ka nagtatrabaho ngayon?” Sabi ko.

“Sa Delicacies .” Sabi nya

“oh? Ang mahal ng MAgazine na yon ah! Bongga!  Anu naman sinusulat mo? Sports oh news?”

“Hindi, magazine yon, BInili lang nila yung rights nung isa kong book, tapos ginagawa nilang comic series

“ay ganun? Taray ha! Anung genre?”

“Romance!” sabi nya. Bongga! Buti pa sya mukhang healthy ang love life. Nagawa pang  magsulat ng lovestory, samantalang ako… WALEY! Nga-nga.

“ah! Yung Prince Charming! Inlove na inlove?”

“naman!”

“May boyfriend?”

“Wala, seven years na,”

“Inlove pero walang boyfriend? Ano un teh? Nakikinerbyos lang?” biro ko sa kanya. Ngumiti lang ulit sya saka binitawan ang payong at pinahawak sakin. Para yatang gusto nyang i-feel yung mga pagkakataon na  namiss nya noon. Kumapit pa sya sa braso ko na para bang iniisip nya parin na ako at si Prince ay iisa. Medyo naiilang parin ako, pero inisip ko nalang na walang malisya yon.

“Ikaw? Kamusta? May boyfriend?” sabi nya.

“Madami”

“Tapos ano? Humihingi sayo ng pera” sabi nya.

“Hindi ah!” sabi ko. Kitang kita sa feslak nya na di sya naniniwala .” Hindi sila humihingi, kusa nalang silang kumukuha sa wallet ko.” Biro ko ( na medyo totoo.) Tumawa lang sya ng tipid pagkatapos ay muling sumeryoso ang mukha nya. Minsan nakakabagot syang kausap, Tipid sumagot, kadalasan tahimik pa kaya minsan ako nalang gumagawa ng paraan para mapahaba yung usapan namin, pero sabi naman ng iba namang schoolmates noon, KAlog at mega daldalera sya, ano yon keme lang? Bakit hindi ko yon nakikita sa kanya? Sinubukan ko ngang hintayin na magsalita sya habang naglalakad kami pero WALEY. Parang umatras ang dila nya na hindi ko malaman. Hangang ayun , sa nakarating na kami sa parlor.

Pinaupo ko sya sa may counter kasama si Mommy, ang may ari  ng parlor. May naghihintay kasi sa aking regular costumer. Gupit at manicure lang kaya di naman masyadong hustle. Wis naman ako maisip na dahilan kung bakit tuloy tuloy ang pag agos ng mga alala nung college kami sa isip ko. One year lang kami halos nagkasama, isa pa, hindi kami ganoon ka-close kahit pansin na pansin ko noon yung paggawa nya ng paraan para magka lapit kami ng loob. Effort kung effort talaga sya, pumupunta pa sya sa cafeteria para lang Makita ako. Medyo naiilang ako, pero alam kong wala akong nararamdaman para sa kanya. Ayoko syang umasa noon na pwede, na possible ko syang mahalin haba nga ng hair ko noon eh, may boyfriend ako noon pero hinahabol ako ng babae, TARAY diba?

“Tammy, bat’ ka nga pala napadpad dito?” Pasigaw na sabi ko, maingay kasi ang blower kaya bahagya kong nilakasan ang boses ko.

“Wala, may hinahanap lang ako.”

“ano o sino?-- ” parang di nya ako narinig “ Sino ba yan?”

“yung Prince Charming ko” pabirong sabi nya, naamoy ko na kung anong keme ang gusto nyang palabasin nag bingibingihan nalang ako.

“tita, gothic o anime?” baling ko sa costumer, sya kasi, in-open nya na naman. Ewan ko kung biro lang nga, ay! Magkaka-Identity Crisis na naman ako, Hindi pa din ako nakaka-move on nung huli nyang pinaramdam sakin yung ganito, yung tipong feeling ko nagiging Tomboy nanaman ako. Haaayy!!

OO NGA PALA! Eksaktong Seven years ago na,( baka ito ang gusto nyang sabihin) Graduation ko noon, Nilapitan nya ko at niyakap ng mahigpit, walang malisya niyakap ko din sya, wala lang, happy lang ako tapos bigla akong napabulong sa kanya ng “After Seven years.” Nung mga oras na yon, Akala ko, mababago ko pa ang sarili ko seven years from that day, kaya lang…. tignan mo ko ngayon IHA! Malay ko bang seryoso talaga sya?

“Kain ka!” alok ni mommy kay Tammy. Bakit kasi nagkita pa ulit kami, for seven years naging okay na ko sa gantong ayos, pero sa mga oras na to bakit parang nagi-guilty na naman ako sa bawat pagharap ko sa  salamin? Sa bawat wall na puno ng salamin, sa bawat brush, at sa bawat pahid ng nail polish sa kuko ni tita feeling ko pinapatay ko sya. Bakit ko kaya to nararamdaman, eh pwede ko naman sabihin nalang sa kanya na… ‘Girl, eto talaga ko, di tayo pwede, nakakahiyang maging tomboy!’ Hindi ko nga alam eh, sa kanya ko lang kasi naramdaman yung pagmamahal na di naghihintay ng Cellphone o K-swiss na tennis shoes. KAhit ilang taon na yung nagdaan di ko padin makakalimutan yun pagpapahalaga nya sakin noon, walang kondisyon, at di naghihintay ng kapalit. Ang tanong lang, kayako bang isuko kung sino ako ngayon para sa kanya? Eeeeeeee… naman eeehh! Mahirap.

Hangang sa natapos na ko sa kuko ni tita at nagsara ang parlor for lunch break yun parin ang iniisip ko. Nagkasabay kaming kumain , pero din a ulit sya nag salita, ganun din ako.

Dahil narin siguro abala ang mga tao sa panonood ng mga banda sa bayan ay di wala narin pumasok na costumer, nagpalipas na lamang kami ng oras sa panonood ng isang Korean film. Tilian ang mga becky pag dating sa mga kissing scene, hagalpak din ang tawa kapag  dina-dub nina ni Mommy yung dalawang bidang lalaki.

Ewan ko, ako , sa kanya lang ako nakatingin, parang bigla akong na-conscious. Parang bigla na naman akong naging hindi komportable. Ganito din noon seven years ago.

Nagpaalam na syang uuwi noon, inihatid ko sya hangang sa may sakayan, iniisip ko pa rin kung bakit sya napadpad sa lugar namin, umasa kong magkukwento sya habang naglalakad papuntang sakayan kaya lang WALEY. May something na parang ayoko pa syang pauwiin parang dumami bigla yung tanong ko sa kanya nung pauwi na sya parang bitin, parang iniintay nyang magpaliwanag ako sa iniwan kong pangako na AFTER SEVEN YEARS kaya ako parang gusto kong magpaliwanag, for short, KALOKA!  ginulo na naman nya ko.

Simula ng araw na yon, Hindi muna ako pumasok sa Parlor ng ilang araw, Panay din ang text ng boyfriend  ko, humihingi ng load, humihingi ng pambaon na akala mo may patagong pera. Hawak ko ang Prince Charing , libro na isinulat ni Tammy, akala ko nagkamali lang ako ng rinig sa mga becky, akala ko Charming, CHARING pala talaga.typo error ata

 Malabo kung nakatulong ba o nakagulo lang lalo ang pagpapakita ulit ni Tammy. Marami akong narealize, marami akong naisip pero hirap talagang timbangin kung nakatulong o hindi. Gusto ko syang Makita, parang gusto ko syang maka usap kaya lang hindi ko nakuha yung cellphone number nya. Ewan ko ha, pero pakiramdam ko, eto na nga yung kinatatakutan ko, mukhang magiging  LOVE YOUR OWN na nga din ako. Seven years ago, nag desisyon na akong tatalikuran ang federasyon, pero lam mo naman ang gravity, no matter how much you try, babagsak ka pa din sa dapat mong kalagyan. Ayoko nang magi sip, kaya nagbasa nalang ako at nag paagos sa mga eksena sa Libro. Unti unting na proseso sa isip ko ang mga pamilyar na pangyayari, Mas nakilala ko rin ang selfish at manhid na bidang si Zach, ganun din ang bawat pag iyak at pagtatago ng emosyon ng bidang babae

 Sa pagpapatuloy ko sa pagbabasa . Unti unti, ina-absorb ng utak ko na may pinaghugutan nga ang storya na to, Ako na rin ang nag husga na ako ang bidang lalaki, Hindi nya Sinabing diretso na Selfish at manhid si Zach, Di rin direktang nabangit na naguguluhan sya sa kanyang sarili, pero pilit syang inunawa ng bidang babae, nakakatuwang isipin na ang dating sumusulat ng love letter sakin noon ay Sikat na writer na ngayon. Nakakainis lang dahil naging cliff hanger pa kung babalikan at magbabago nga ba seven years later si Zach o ano,

Hindi akong makapaniwalang nandito ako sa Maynila para lang hanapin si Tammy, maaring binigo ko sya sa una naming pagkikita after ng ilang taon pero eto nako. Ibang iba ang lugar na to sa lugar na nakasanayan ko, pero hindi lang siguro sa lugar ako naninibago kundi pati sa sarili ko, Napatapat ako sa harap ng  isang tinted na kotse at marahan kong hinawi ang bagong gupit kong buhok. 2 weeks after kong mabasa ang Prince charing,( ewan ko kung typo error lang yun o ano. ) napagisip isp kong di ako magiging ganap na masaya sa pag popondo ng pagaaral sa mga gwapong lalaki, at hindi ko narin gugustuhing mawala pa yung nag iisang tao na nagmahal sakin ng totoo, yung taong walang hinihintay na kapalit. Siguro dapat na ring magkaron ng part two ang libro, Siguro pwedeng sabay naming tuklasin ni Tammy kung anong mangyayari kay Zach kung susubukan nyang tuparin ang pangako nyang after seven years.