Isa-isang inilabas ng isang matandang babae ang laman ng kanyang hand bag sa paghahanap ng kanyang senior citizen’s ID pero hindi nya din ito nakita kaya bumaling sya sa ibang pasahero saka muling lumingon sa kundoktor. Batid kong hindi nya lamang masabi sa mama na hindi nya nadala ang kanyang ID o marahil ay hindi nya lamang maalala kung saan nya iyon na itago sa dami ng bagaheng dala dala niya. Sa ekspresyon ng kanyang mukha ay tila ba malapit na itong umiyak kaya’t lumapit ako at sinabi sa kundokto na ako nalamang ang magbabayad ng pamasahe ng matanda. Ngumiti sya sa akin at nag pasalamat.
Lola Maria ang pakilala niya sa akin at Nang malaman ko na pareho lamang ang aming pupuntahan ay lumipat ako sa upuang kaharap ng kinaroroonan nya. Nagkaroon ako ng pagkakataon upang mag tanong nung kung ano-ano sa kanya at masasabi kong totoo ngang maraming matutunan sa isang mas nakatatanda. Nakalulungkot lamang ng maikwento nya sa akin na iniwan na sya ng kanyang mga anak na nag migrate na sa US . Marahil ay iniisip nilang matanda na si lola Maria at hindi na rin makakatulong sa kanila kaya iniwan na lamang nila ito sa isang home for the aged. Bakas ang kalungkutan sa mukha ni Lola Maria habang ikinikwento nya kung paano nabaliwala ang mahabang panahon na ginugol nya sa pag aaruga sa kanyang mga anak na pagdating ng panahon ay iiwan rin naman pala siya. Ngunit sa kabila ng mga pinagdaanan niya ay nanatiling positibo parin si lola atpuno parin ng pag asa na sa pagbabalik nya sa Baguio, ang lugar na kinalakihan nya ay makikita nyang muli ang kanyang mga dating kaibigan. Nais nya rin raw na doon na gugulin ang natitira nyang panahon ditto sa lupa.
Habang patuloy syang nag kukwento ng kanyang mga karanasan ay bumukas ang pinto ng bus upang papasukin ang ilang nag lalako ng mga makakain. At sa kanyang mga tingin ay batid kong hindi pa siya kumakain ng almusal, aku man ay ganun din kaya minabuti kong bumili ng dalawang Japanese corn at tubig. Muli syang nagpasalamat at saka sandaling natahimik kaming dalawa.
Natutuwa ako at nakilala ko si Lola Maria , kung tutuusin ay ngayon nalamang ulit ako magbabyahe ng mag isa pauwi ng Baguio. Siguro nga ay na mi-miss ko na si Jim at ang mga alaala pa rin nya ang baon ko kahit magpipitong buwan na kaming hiwalay mula ng malaman kong tatlong buwan ng nagdadalang tao ang dati nyang kasintahan. Nakalulungkot isipin na hindi ako gusto ng kanyang mga magulang lalo na’t may pananagutan na pala sya sa iba. Hindi ko ninais na maksira ng pamilya,at kailan man ay hindi ko nanaisin na makasira ng buhay ng isang inosenteng bata. Wala akong kasalanan at kung meron man siguro yun ay minahal ko sya. Niloko nya ko, pero siguro ganito talaga kapag mahal mo ang isang tao. Hindi ko nga alam kung dapat akong matuwa sa pagpayag nya na maghiwalay kami o dapat ba akong masaktan.
Mahal ko sya at masakit malaman na kahit ako ang mahal nya ay mayron parin akong kahati sa kanya sa katauhan ng bata. Naging Masaya ako sa tatlong bwan n gaming pagsasama. Nasanay din akong bawat oras ay kasama sya. Pero nakikita ko ang sarili ko sa bata, sa anak nya, naaalala ko ang araw na iniwan kami ni papa para sumama sa babaeng sinasabi nyang mahal nya. Masasabi kong naging miserable ang buhay naming mag ina at hindi ko kakayaning maging sanhi ng pagdurusa ng iba. Ayokong maranasan ng bata ang naranasan ko. AYOKO.
Mula sa terminal ng bus sa Pasay ay naging matiwasay ang byahe naming hangang sa Mabalacat Pampanga. Yun ang unang bus terminal. Tinanong ko si lola Maria kung nais nyang mag CR ngunit umiling lang sya at saka muling itinutok ang tingin sa Japanese movie na nasa wikang hapon pa. Bumaba na lamang ako at nag tiis pumila sa nag iisang rest room. Matapos mag CR ay binuhay ko ang aking cellphone upang tignan ang oras 3:45 na pala, pero mas nagulat ako ng makitang nag text pala si Jim. Hindi ko alam pero mas gugustuhin ko pang wag na lamang mabasa ang mga text nya kaysa muling masaktan sa mga sasabihin nya. Inaamin kong hindi pa ako handa na marinig ang mga sasabihin nya kaya minabuti kong patayin na lang ang aking cellphone tsaka ako bumalik sa bus.
Hindi ko alam noon kung mali ang nasakyan kong bus o ano, biglang dumami ang mga pasahero nito ngunit mas ikinagulat ko ng makitang may katabi na si lola Maria na isang matandang lalaki na sa tantsa ko ay kasing edad na rin nya. Napa isip tuloy ako na baka kaya hindi sya bumaba ay talagang may hinihintay sya, ano bang malay ko kung may ka textmate si lola at dito sila magkikita? Napansin ko rin kasi ang mahinang pag uusap nila na para bang may lihim silang hostage-in lahat ng pasahero ng bus at hilingin sa gobyerno na palayain ang lahat ng matanda sa home for the aged. Pero mukang Malabo naman.
Karamihan ng mga pasahero ay nag si pag idlip muna dahil halos anim na oras parin naman ang byahe naming hangang Baguio. Hindi ko mapigilang lumingon sa Direksyon ni lola Maria at ng matandang lalaking katabi niya. Nag suot ako ng shades at nag pangap na natutulog saka palihim na nakinig sa pinag uusapan nila.
“paano mo nga nalaman na nandirito ako?” bulong ni lola Maria sa matanda.
“Aba’y hindi ko nga alam na nandirito ka rin. Baka nga ako itong sinusundan mo eh.”
“Naku! Hindi ano!” bulong muli ni Lola Maria. Mukhang naiinis na sya ngunit hindi nya magawang mag taas ng boses.
“Eh, siguro’y tadhana talaga nating magkita ulit, hindi ba?” pabulong din na sagot ng matanda.
Unti unti na noong nabubuo sa utak ko kung ano nga ba ang relasyon ng dalawang matanda pero hindi parin ako nakakasiguro kaya gusto kong malaman mula mismo sa bibig nilang dalawa kung tama ang hinala ko. Nag usap silang dalawa sa Ilocano, hindi ko iyon naintindihan pero alam kong nagpapaliwanag ang matandang lalaki at parang pinipilit nyang maniwala sa kanya si Lola Maria. Hindi ko mapigilang matawa na hindi ko maunawaan, para kasing naalala ko sa kanilang dalawa ang mga panahon na mag kasama pa kami ni Jim.
“Matanda na tayo, ano pang saysay kung maayos man yung mga nangyare sa nakaraan?” sabi ni Lola. Inangat niya ang kanyang bag na kalong kalong nya at inilagay iyon sa pagitan nilang dalawa. Saka nya binuksan ang kurtina at ibinuhos ang kanyang atensyon sa magandang tanawin sa labas lalo na sa papasikat ng araw.
“naalala mo noong galing tayo sa Maynila at pauwi na rin tayo noon, kung di ako nag kakamali eh ganitong oras din yon hindi ba? Naalala mo pa ba”
“oo naalala ko, kanya ka nga nagmamadali noon dahil nagaalala kang pagalitan ka ng inay mo.”
“ hindi iyon ang ibig kong sabihin, Tignan mo iyang araw, Kumbaga sa atin malapit na tayo sa dapit hapon ng ating buhay pero ang relasyon natin, hindi impossibleng makaranas ulit ng bukang liwayway.” Sabi ng matandang lalaki.
Malambing si Jim at full of surprises. Naalala ko pa nga nung nung birthday ko, nalungkot ako ng ma receive ko ang text nya na may overtime sya at hindi nya ako masusundo sa trabaho. Nabigla ako noon ng mapansin ko sya pagliko sa kalye papunta sa bahay naming, di ko napansin na tahimik nya pala akong sinusundan ang saya ko nun pero, s iguro kung kay Jim ko narinig ang mga salitang iyon ay masasabi kong korni iyon at baka tawanan ko lang sya. Pero sa mga tulad nila, parang ayun na ata ang pinaka matamis na salita mula sa isang nagmamahal. Malinaw na rin sa akin, tama pala ang hinala ko. Ex-boyfriend pala ni lola si lolo.
“Kamusta na pala ang asawa mo?” tanong ni lola
“Hindi ako nag asawa, akala ko kasi noon babalik ka isang araw para making sa paliwanag ko.”
Binubot ng matanda ang kanyang pitaka sa kanyang bulsa at saka kinuha kula rito ang isang pilas ng composition notebook na nag kulay brown na sa kalumaan. Puno ito ng tape na nag bago na rin ang kulay sa paglipas ng panahon.
“ito yung huling sulat na ipinabigay ko sa kapatid ko noon. Pinunit mo nang hindi mo man lamang binabasa, pagkatapos ay iiwan mo ako at sasama ka pala sa nobyo mong taga maynila.”
Hindi ko alam kung ano ang laman ng sulat, pero kinuha iyon ni lola Maria at binasa, nakikita ko sa mga mata nya na pinagsisisihan nya na hindi nya nabasa ang sulat na iyon noon. Tumingin sya sa mata ng matandang lalaki. Hinawakan nito ang kamay ni lola. Nun ko naisip na hindi lang pala saa mga teenager at mga young adult na tulad ko tumatalab ang mga Romeo and Juliet love story. Akala ko nga ay nanood ako ng isang telenobela ng mga oras na iyon. Totoong nais kong malaman kung ano ang laman ng sulat, pero sapat na siguro ang nakikita ko para ipaliwanag kung anu man ang meron sila noon.
“Iniwan ka na pala ng mga anak mo, anu nang plano mo ngayon?” tanong ni lolo.
“Ano pa nga ba gugugulin ko nalang ang natitira kong panahon sa Bagiou. Doon nalang ako mag hihintay na mamatay.”
“Kung pinakingan mo lang sana ako noong araw hindi sana ganito, pero hindi pa din naman huli ano?”
Di ko mapigilan ang pagdaloy ng utak ko, na puro si Jim at ako ang nakikita. Si Lola Maria at si Lolo, hindi malayong ganoon din ang kahinatnan naming ni Jim dahil hindi ko sya pinag bibigyang mag paliwanag. Marahil ay sila talaga ang itinadhana para sa isa’t isa kaya niloob ng Diyos na pagkita sila ngayon. Siguro’y mahigit tatlumpung taon din silang naghintay upang makapiling muli ang isa’t isa, pero gaano man katagal ang panahong lumipas, nanatling matatag ang pagmamahalan nila.
Siguro kung talagang kaming dalawa ni Jim ang para sa isa’t isa, hindi man ngayon… dadating din yung tamang panahon na pwede na kaming maging Masaya. Ika nga ng dalawang matanda, marahil ay magkakasama din kame bago pa tuluyang lumubog ang araw saming mga buhay. Di nga ako nakatitiyak na makakasama ko pa sya at kung kami nga ang nakatadhana sa isa’t isa habang patuloy kong kinukumbinsi ang sarili ko na tama ang naging pasya ko susubukan ko ding humanap ng bagong pag-ibig. Hindi ko pinagsisihan na nakilala ko sya, hindi ko din nanaisin baguhin ang mga nangyari sa nakaraan. Pababayaan ko na lang ang tadhana na magtakda ng ganitong klaseng pagkakataon, kagaya ng nangyari kina lolo at lola Maria. Ngayon mas nauunawaan ko na
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento